Położony na końcu mapy Albanii na greckiej wyspie Korfu, Butrint posiada tytuł pierwszego albańskiego miejsca, które zostało wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1992 roku.
Zamieszkany od czasów prehistorycznych Butrint był przez całą swoją długą historię kolonią grecko-rzymską.
Części miasta zostały zniszczone w V wieku p.n.e. Butrynit kwitł w Cesarstwie Bizantyńskim, zanim przetrwał przez krótki okres pod rządami Wenecji. W późnym średniowieczu Butrint został splądrowany i porzucony przez Turków, ponieważ pojawienie się mokradeł utrudniało przesiedlenie.
Dziś o tej bogatej przeszłości świadczą liczne ruiny archeologiczne. Kamienny młot i trzon, datowane na drugą połowę II tysiąclecia p.n.e. należą do najstarszych obiektów wykopanych na stanowisku archeologicznym.
Butrint jest częścią źródeł pisanych z VI wieku p.n.e. kiedy starożytny grecki historyk Hekate po raz pierwszy wspomniał o mieście w swojej pracy i napisał, że Butrint był wzorowany na Troi. Według Hekate, oryginalne imię Butrinta, Butrotos, odnosi się do byka złożonego w ofierze przez trojańskiego księcia Eneasza w drodze do Dodony. Na początku swojej historii Butrint było domem dla plemion Kaon, które później zostały włączone do królestwa Epiru.
Pierwsze głębokie wykopaliska Butrint i okolic przeprowadził w latach 1926-1936 włoski archeolog Luigi Ugolini. Skupiając się na Butrincie i pobliskiej greckiej osadzie Phoenix, Ugolini odkrył prawdziwą skarbnicę: baptysterium, bazylikę, łaźnie publiczne, gimnazjum, bramę, mury zamku, świątynię poświęconą Minerwie oraz wiele domów i obiektów i statuty piasku owocna historia.
Greckie i rzymskie korzenie Butrinta są widoczne w niezwykłych przedmiotach znalezionych wokół amfiteatru: posągach Apollina, innej bogini Butrint, portretach Agrypiny, głów Zeusa i Libii, a także wielu łacińskich i greckich inskrypcji.
Niektóre z wież, które zostały zbudowane w okresie weneckim i kontrolowanego dostępu do obszaru, przetrwały do dziś. W pobliżu zwiedzający mogą również zwiedzić trójkątny zamek Vivar, zbudowany przez Ali Pasha Tepelena, albańskiego władcę osmańskiego, na początku XIX wieku.